Działacz opozycyjny, lider ,,Solidarności", laureat Pokojowej Nagrody Nobla. Pierwszy prezydent III Rzeczypospolitej, wybrany w powszechnych wyborach.

Urodził się 29 września 1943 w Popowie, w ziemi Dobrzyńskiej w rodzinie drobnego rolnika. Ukończył zasadniczą szkołę zawodową (mechanizacja rolnictwa). W 1967 r. został elektrykiem okrętowym w Stoczni Gdańskiej im. Lenina. Zaangażował się w działalność związkową. Podczas wydarzeń grudnia 1970 był jednym z przywódców strajku oraz członkiem komitetu strajkowego. W latach siedemdziesiątych wielokrotnie represjonowany: inwigilowany, aresztowany, zwolniony z pracy.
14 sierpnia 1980 r. po wybuchu strajku w Stoczni Gdańskiej, stanął na czele komitetu strajkowego, a 16 sierpnia został wybrany na przewodniczącego Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego, który opracował 21 postulatów strajkowych. Na pierwszym miejscu znalazło się żądanie prawa do wolnych związków zawodowych.
Odegrał kluczową rolę w negocjacjach, nazwanych porozumieniami sierpniowymi, które doprowadziły do zawarcia przełomowej ugody między strajkującymi robotnikami i rządem. 31 sierpnia 1980 r. w sali BHP Stoczni Gdańskiej podpisał wraz z wicepremierem Mieczysławem Jagielskim Porozumienia Gdańskie, gwarantujące m.in. powstanie niezależnych i samorządnych związków zawodowych.
Był współzałożycielem ruchu związkowego „Solidarność”, a na pierwszym zjeździe został wybrany na jego przewodniczącego. Aresztowany po wprowadzeniu stanu wojennego i delegalizacji „Solidarności”, a następnie internowany. Władze PRL chciały, by został przewodniczącym kontrolowanej przez nie nowej „Solidarności”, jednak odmówił pertraktacji. Zwolniony z aresztu w listopadzie 1982, kontynuował działalność jako przywódca podziemnej „Solidarności” do końca lat 80.
Był jednym z kluczowych uczestników obrad Okrągłego Stołu w 1989, które doprowadziły do częściowo wolnych wyborów parlamentarnych w czerwcu 1989 i do wyłonienia rządu kierowanego przez „Solidarność”,. Ma również znaczący udział w transformacji ustrojowej Polski, a także w zakończeniu zimnej wojny. W tym samym roku, w listopadzie, wygłosił w Kongresie Stanów Zjednoczonych historyczne przemówienie, w którym padły znamienne słowa: „My Naród”, nawiązujące do konstytucji USA.
W wyborach w 1990 r. kandydował na urząd Prezydenta RP, pokonując Tadeusza Mazowieckiego, stając się pierwszym w historii prezydentem RP wybranym w wyborach powszechnych. Funkcję sprawował do kolejnych wyborów w 1995 r.
Prezydentura Lecha Wałęsy – pierwszej wybranej po wojnie w wolnych wyborach głowy państwa, przebiegała burzliwie, niewyjaśniona dotąd niejasna rola osób, którymi się otaczał spowodowała wiele oskarżeń co do jego intencji. Odegrał wiodącą rolę w tzw. Nocy Teczek i obaleniu rządu Jana Olszewskiego.
W kolejnych latach był aktywny w sferze publicznej. Założył Instytut Lecha Wałęsy, Chrześcijańską Demokrację III Rzeczypospolitej Polskiej i Forum Obywatelskie Chrześcijańska Demokracja. Po wyborach parlamentarnych (2005 r. i 2015 r.) krytykował rządy PiS, angażował się w działania opozycji, w tym Komitetu Obrony Demokracji.
Za swoją działalność został wielokrotnie uhonorowany. Jest laureatem Pokojowej Nagrody Nobla (1983 r.). Uznany za Człowieka Roku 1981 oraz za jednego ze 100 najważniejszych ludzi stulecia (1999 r.) przez tygodnik „Time”. Otrzymał szereg odznaczeń państwowych, m.in. Prezydencki Medal Wolności i Krzyż Wielki Orderu Legii Honorowej. Otrzymał tytuły doktora honoris causa uczelni wyższych.
Port lotniczy w Gdańsku oraz ulice i place w różnych miejscach świata zostały nazwane jego imieniem.
Od czasu przemian ustrojowych pojawiały się udokumentowane zarzuty, że Lech Wałęsa współpracował ze Służbą Bezpieczeństwa - organem policji politycznej w PRL. On sam konsekwentnie zaprzecza, by tak było.
RG.