Urodził się 20 marca 1895 r. w Krakowie. Od młodzieńczych lat zaangażowany był w działalność konspiracyjnych organizacji wojskowych, których celem była walka o niepodległość Polski. W 1910 r. dołączył do jednej z drużyn strzeleckich, powołanych przez organizację Związek Walki Czynnej, gdzie przeszedł szkolenie i kurs oficerski. W 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich i walczył na froncie rosyjskim. Po kryzysie przysięgowym dołączył do Polskiej Organizacji Wojskowej, działającej pod zwierzchnictwem Józefa Piłsudskiego. Brał także udział w wojnie polsko-bolszewickiej (1919-1920), co dla stalinowskich władz było jednym z argumentów w przygotowanym w 1950 r. akcie oskarżenia Fieldorfa o wrogą postawę wobec ruchu lewicowego i Związku Radzieckiego.

 

II wojna światowa

Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 r., a po jej upadku przedostał się do Francji, a później do Londynu. Jako emisariusz Rządu RP na uchodźstwie w 1940 r. powrócił do kraju i zaczął działać w Związku Walki Zbrojnej w Warszawie, a później w Wilnie i Białymstoku. W 1943 r. formalnie został dowódcą Kedywu Komendy Głównej Armii Krajowej i wówczas powstał jeden z jego pseudonimów: „Nil”. Kedyw przeprowadził wiele akcji dywersyjnych. Fieldorf wydał m.in. rozkaz likwidacji Franza Kutschery, dowódcy SS i Policji na dystrykt warszawski Generalnego Gubernatorstwa, zwanego powszechnie katem Warszawy. Udany zamach przeprowadzili żołnierze oddziału specjalnego KG AK „Pegaz” 1 lutego 1944 r. (akcja „Kutschera”).

 

Organizacja „Nie”

Od 1944 r. na rozkaz Tadeusza Komorowskiego ps. Bór tworzył głęboko zakonspirowane struktury organizacji „Niepodległość” pod kryptonimem „Nie”, której zadaniem miało być kontynuowanie walki o niepodległość Polski po wkroczeniu Armii Czerwonej. W tym roku został także awansowany na stopień generała brygady. W marcu 1945 r. Fieldorf został przypadkowo aresztowany pod okupacyjnym nazwiskiem w Milanówku. Nie został jednak rozpoznany i wraz z innymi więźniami znalazł się w transporcie do obozów pracy na Uralu.

 

Proces i śmierć

W 1947 r. generał Fieldorf wrócił do kraju i ujawnił się rok później po ogłoszeniu amnestii skierowanej do żołnierzy i działaczy polskiego podziemia antykomunistycznego. Został aresztowany w listopadzie 1950 r. i osadzony w wiezieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Na podstawie spreparowanego aktu oskarżenia, 16 kwietnia 1952 r. władze komunistycznej Polski skazały go na karę śmierci. Wyrok wykonano 24 lutego 1953 r. Proces prawnej rehabilitacji zakończył się w 1989 r., a w 2006 r. generał August Emil Fieldorf został pośmiertnie odznaczony Orderem Orła Białego.