Urodził się 18 listopada 1860 r. w Kuryłówce na Podolu. Wcześnie osierocony, wychowywany był przez ciotkę i od najmłodszych lat wykazywał talent muzyczny. Później studiował grę na fortepianie w warszawskim Instytucie Muzycznym (1872-1878), uczelni, do której wcześniej uczęszczał Fryderyk Chopin.

Przełomem w karierze Paderewskiego było spotkanie ze słynną aktorką Heleną Modrzejewską, dzięki której mógł kontynuować naukę w Wiedniu pod kierunkiem Teodora Leszetyckiego. Jako pianista debiutował w 1887 r., a sukces zapewnił mu występ rok później w Paryżu, gdzie zaprzyjaźnił się także z francuskim kompozytorem Camillem Saint-Saënsem.

Tamtejsza prasa określała go mianem „mistrza” i „czarodzieja klawiatury”, a Paderewski wszedł w kręgi elity politycznej kraju oraz zaangażował się w działalność charytatywną. W 1902 r. w Metropolitan Opera w Nowym Jorku odbyła się premiera opery „Manru”, jedynego dzieła scenicznego skomponowanego przez Paderewskiego. Popularność i kontakty w środowisku polityków artysta wykorzystywał, by zabiegać o „sprawę polską”. Po wybuchu I wojny światowej był współzałożycielem komitetów pomocy Polakom w Paryżu i Londynie, a w szwajcarskim Vevey założył wraz z Henrykiem Sienkiewiczem Komitet Generalny Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce.

W Warszawie podjął się roli mediatora pomiędzy kręgiem Józefa Piłsudskiego i Romana Dmowskiego, a 16 stycznia 1919 r. został premierem i równocześnie ministrem spraw zagranicznych.

Wspierał także generała Tadeusza Rozwadowskiego w planach tworzenia Legionu Amerykańskiego (powstała wówczas polsko-amerykańska Eskadra Lotnicza im. Tadeusza Kościuszki). W grudniu 1919 r. zrezygnował z funkcji politycznych, wyjechał do Szwajcarii i skupił się na muzyce.

Zmarł 29 czerwca 1941 r. w Nowym Jorku. W 1992 r. prochy Ignacego Paderewskiego sprowadzono do Polski i złożono w krypcie archikatedry św. Jana w Warszawie. Serce pianisty pozostaje w Narodowym Sanktuarium Matki Bożej Częstochowskiej w Doylestown w Stanach Zjednoczonych.

mb. / BEB.