© PowiemPolsce.pl
03.04.2025 / 00:00W Krypcie Wieszczów w katedrze wawelskiej uroczyście złożono prochy Juliusza Słowackiego, poety zmarłego w 1849 r. w Paryżu. Jeden z najważniejszych przedstawicieli romantyzmu w literaturze polskiej. Obok Adama Mickiewicza i Zygmunta Krasińskiego zaliczany do grona trzech wieszczów narodowych.
Rodzinnym miastem Słowackiego był Krzemieniec, obecnie miasto na terenie Ukrainy. Urodził się 4 września 1809 r., jego rodzicami byli Salomea z Januszewskich i profesor literatury Euzebiusz Słowacki. Po przedwczesnej śmierci Euzebiusza, matka Juliusza wyszła po raz drugi za mąż za lekarza Augusta Bécu. Prowadziła również salon literacki, gdzie przyszły poeta poznał m.in. Adama Mickiewicza.
W latach 1825-1828 Juliusz studiował prawo w Wilnie, a na początku 1829 r. podjął pracę jako aplikant w Komisji Rządowej Przychodów i Skarbu w Warszawie. Debiutował w 1830 r. powieścią poetycką „Hugo”. Po wybuchu powstania listopadowego znalazł się w kręgu współpracowników księcia Adama Jerzego Czartoryskiego i pracował w powstańczym Biurze Dyplomatycznym. Z misją dyplomatyczna podróżował także w sprawach polskich do Paryża i Londynu.
Po upadku powstania listopadowego pozostał na emigracji, początkowo w Paryżu, gdzie opublikował dwa tomy poezji (1832), później w Szwajcarii. W 1836 r. rozpoczął podróż po Włoszech, gdzie w Rzymie spotkał i zaprzyjaźnił się z Zygmuntem Krasińskim, a przez kolejne miesiące po Grecji, Egipcie, Palestynie i Syrii. Na stałe zamieszkał jednak w Paryżu, gdzie powstały m.in. tak znane wiersze, jak „Grób Agamemnona” (1839) i „Testament mój” (1839-1840). Do najważniejszych utworów Słowackiego zalicza się również dramaty „Balladyna” (1839) i „Kordian” (1833) oraz poemat „Beniowski” (1841-1846).
We Francji Słowacki wstąpił do Koła Sprawy Bożej założonego przez Andrzeja Towiańskiego, gdzie wielokrotnie spotykał się z Adamem Mickiewiczem. Twórczość obu pisarzy porównywano już w XIX w., a utwory Słowackiego, w których podejmował wątki narodowe, związane z przeszłością i walką o wolny kraj, stały się inspiracją dla poetów Młodej Polski i dwudziestolecia międzywojennego. Słowacki do dziś określany jest obok Mickiewicza i Krasińskiego jako jeden z wieszczów narodowych XIX w. Jego poetycka i przepojona mistycyzmem twórczość czytana była pod zaborami, ale silnie oddziaływała także na twórców przełomu XIX i XX w. oraz w dwudziestoleciu międzywojennym.
Poeta zmarł 3 kwietnia 1849 r. w Paryżu i początkowo został pochowany na cmentarzu Montmartre. Jednak w 1927 r. szczątki Juliusza Słowackiego przewieziono do Polski i 28 czerwca złożono w krypcie na Wawelu.
mb./ beb
