Urodził się 30 czerwca 1911 r. w Szetejniach na Litwie. Studiował polonistykę i prawo na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Debiutował w piśmie „Alma Mater Vilnensis” (1930) i pracował w Polskim Radiu Wilno. W 1936 r. wydał drugi zbiór wierszy „Trzy zimy”, który zyskał uznanie krytyków literackich. Ten wczesny etap jego twórczości badacze zaliczają do poetyki katastrofizmu.

W stolicy Francji nawiązał współpracę z Instytutem Literackim mieszczącym się w Maison-Laffitte, od 1951 r. publikował teksty w miesięczniku „Kultura”, zajął się tłumaczeniami.

Po okresie odwilży politycznej w Polsce (1956) przez krótki czas drukowano wiersze Miłosza w prasie, później – do 1980 r. – istniał zapis cenzorski zakazujący publikacji utworów i wymieniania nazwiska, więc jego twórczość dostępna była jedynie w drugim obiegu.

Na początku lat 70. ukazał się anglojęzyczny zbiór wierszy jego autorstwa „Selected Poems” (1973). Równolegle tłumaczy równolegle polskich poetów (Zbigniewa Herberta, Alksandra Wta), podejmuje samodzielne studia filozoficzne i biblistyczne, przekłada a jezyk ojczysty Ewangelię św Marka i Księgę Hioba. Jego zainteresowanie Biblią to również takie owoce twórczości jak: Pieśń nad Pieśniami (1981), Apokalipsa (Pa­ryż 1986) oraz Księga Mądrości (Paryż 1989).

Akademia Szwedzka w Sztokholmie 9 października 1980 r. ogłosiła Miłosza laureatem Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za całokształt twórczości. W uzasadnieniu napisano, że poeta z „bezkompromisową przenikliwością opisuje zagrożoną egzystencję w świecie pełnym silnych konfliktów”. Rok po otrzymaniu Nagrody Nobla przyjechał po wielu latach nieobecności do Polski, dopiero w 1981 roku po 30 latach zakazu cenzorskiego jego działa mogły zostać oficjalnie wydane, pojawić się na półkach w  księgarniach i bibliotekach.

W 1993 r. Czesław Miłosz przeprowadził się na stałe do Krakowa i zamieszkał na Stradomiu (ul. Bogusławskiego 6), gdzie spędził ostatnie lata życia. Zmarł 14 sierpnia 2004 r. i został pochowany w Krypcie Zasłużonych na Skałce.

MB./ BEB