Późniejszy Naczelny Architekt Rzeczpospolitej urodził się w Castelo Valsolda nad jeziorem Como dnia 22 lutego 1730 roku. Ze słonecznej Lombardii wyjechał do Polski w wieku 20 lat i osiadł w Warszawie, w której mieszkali jego krewni z wpływowej rodziny Fontanów i od razu rozpoczął naukę u Jakuba Fontany, architekta królewskiego, po którym w wieku trzydziestu lat przejął to stanowisko i piastował je aż do śmierci. Najpierw za rządów Augusta III Sasa, potem Stanisława Augusta Poniatowskiego.

 

Na początku swojej pracy budowle utrzymywał w stylu późnego baroku, który jeszcze podówczas dominował w Europie. Przejście Merliniego na projekty w stylu klasycznym było w znacznej mierze zasługą króla Stanisława Augusta Poniatowskiego.

 

Z czasem wypracował swój własny styl. Można tutaj zauważyć charakterystyczne dla stylu Merliniego kamienne balustrady, którymi wieńczył fasady. – przykład pałac Na Wodzie w Łazienkach Królewskich, liczne ozdobne wsporniki, czyli elementy znajdujące się między kolumną a podpieranym przez nią gzymsem (częścią dachu ).

 

  

Merlini nie tworzył wyłącznie dla króla. Wznosił  na prywatne zamówienia wiele dworów kamienic oraz pałaców magnackich. Pozostawił po sobie przeszło pięćdziesiąt  dzieł. Największe z nich obok Łazienek, to przebudowa wnętrz Zamku Królewskiego w Warszawie, rozliczne obiekty użyteczności publicznej, teatry i kaplice. Do kilku wzniesionych w Polsce ratuszy projektu Dominika Merliniego należy też ten w Piotrkowie Trybunalskim.

 

 

Naczelny Architekt Rzeczpospolitej nie stronił również od działalności publicznej. Do mniej znanych faktów z jego życia należy jego udział w składzie Komisji Skarbowej Koronnej, do której został desygnowany przez konfederację targowicką.

 

Dominik Merlini zmarł 20 lutego 1797 roku w stolicy. Architekt został pochowany w Katakumbach Cmentarza Powązkowskiego (rząd 184-4), które to katakumby, Stare Powązki, jak i wzniesiony w ich obrębie kościół świętego Boromeusza osobiście zaprojektował.

BEB