W pierwszych tygodniach po wybuchu I wojny świat. z inicjatywy Polskiej Rady Narodowej, Związku Narodowego Polskiego, Zjednoczenia Polsko Rzymsko-Katolickiego, Związku Sokołów Polskich w Ameryce i Związku Polek w Ameryce, powstała organizacja polonijna Centralny Komitet Polski, która później obrała nazwę Polski Centralny Komitet Ratunkowy (PCKR).

 

Nic nie wskazywało na tak szybką i zdecydowaną wspólna reakcję Polaków zamieszkałych w Stanach na nieprzewidziane wydarzenia w Europie. Polonia amerykańska po wybuchu wojny wzniosła się ponad podziały i wzajemne uprzedzenia aby wesprzeć swoich rodaków i dążenia do odzyskania niepodległego państwa nad Wisłą w walce o pełną suwerenność i połączenie ziem trzech zaborów.

 

Warto odnotować, że ze względu na neutralność USA na początku celem Komitetu była przede wszystkim pomoc materialna dla rodaków w Polsce: m. in. zbierał fundusze wśród Polonii, podejmował działania informacyjno-propagandowe.

 

Honorowym prezesem PCKR był I. Paderewski zaś prezesem F. Smulski. W 1916 organ kierowniczy organizacji został przekształcony w Wydział Narodowy, a głównym dążeniem było scentralizowanie działań na rzecz narodowo demokratycznego programu walki o niepodległość Polski, Przełomem w tych staraniach było otwarcie w 1917 r. biura PCKR  w Waszyngtonie, co znacznie ułatwiło efektywne wpływanie na politykę państwową Stanów Zjednoczonych Ameryki wobec odradzającego się państwa polskiego.

  

Błękitna Armia formowana we Francji składała się niemal w trzech czwartych z ochotników przybyłych zza oceanu. Szkolenia przeprowadzano wpierw w Kanadzie nad Niagarą, a kiedy zabrakło tam miejsca dla przybywających chętnych, również po drugiej stronie rzeki i granicy - w USA.